Als de ziele luistert

'Psychopathie is een coma van de diepere lagen van het bewustzijn. Het is alsof de slaap zich een toegang heeft verschaft tot het waakbewustzijn.'
 
'Empaten voelen zich als de laatste persoon die ze ontmoet hebben.'
 
'Woorden zijn werelden voor hooggevoelige mensen. Je kunt erin reizen en rondlopen.'
 
'Wee het volk waar de koning een kind is.'
 
'Een relatie met een psychopaat is een bijna-doodrelatie: je loopt erop leeg.'
 
'De gebieden in je geest waar je een weinig sterke binding mee hebt, kunnen in bezit worden genomen door rovers.'
 
'De heilige draagt ook een masker. Om de mensen die onwetend zijn niet in verwarring te brengen.'

(citaten geplukt uit een lezing van Jan Storms over Hooggevoeligheid vs. Psychopathie)

Ja, natuurlijk

'Er is geen perfectie, er is enkel het leven.'

(Milan Kundera)

Ziel zonder opperhuid

"Wat vertelt het over de jachtige samenleving, wanneer iemand die passioneel wil leven, uiteindelijk afgestompt en vermoeid uit het leven stapt? (...) Het probleem van Lenz is zijn overgevoeligheid, die voortvloeit uit zijn onvermogen om lijden en dood te accepteren: 'Stel je voor dat je een wond hebt en niemand mag daar ook maar met één vinger aankomen - zo was het met zijn ziel gesteld, ziel zonder opperhuid.' In een wereld die steeds minder openstaat voor gevoeligheid is zo'n ziel gedoemd."

(Piet Arfeuille over 'Lenz')

2013 --> 2014

Nieuwjaarsbrief!

Sehnsucht

hart/tong/pen

‎"Ze had een hart van slagroom en een tong van prikkeldraad."

(Thomas Siffer over een dorpsgenote, in DS Magazine)

De natuur

"Zelfs bij het ouder worden moeten we onze aandacht niet op het sterven concentreren, want het is alleen een dood voor het lichaam. Het is slechts één stap in het universele herhalingsproces dat we overal in de natuur zien, waarbij het bewustzijn van het ene gebied verdwijnt om op een ander gebied weer te verschijnen. Het is het einde van een cyclus en het begin van een nieuwe; en al begrijpen we de bijzonderheden van het stervensproces niet, we moeten erop vertrouwen dat de natuur hetzelfde vermogen heeft om ons rustig uit dit bestaan weg te leiden als ze had om ons in dit leven te brengen."

(theosofie.net)

Steeds bewuster

"Het lichaam van een zuigeling is natuurlijk een erg zwak en onvolmaakt instrument en dit moet nu worden versterkt en ontwikkeld. Deze taak pakt de natuur krachtig aan, want het kind brengt bijna al zijn tijd door met eten en slapen, een eerste vereiste voor groei. Alleen af en toe en kortstondig zien we dat het bewustzijn zich doet gelden. Het lijkt te komen en te gaan. Het probeert zijn kleine instrument te gebruiken, maar dit is nog te teer en zwak en onontwikkeld. Het beeld dat het van deze wereld krijgt via de ‘vensters van de zintuigen’ is onduidelijk en wazig. Het bewustzijn staakt de poging en keert tijdelijk terug naar zijn meer vertrouwde droomwereld, maar komt telkens weer terug.
(...) Is er niet een opmerkelijke overeenkomst, maar werkend in de tegenovergestelde richting, tussen het bewustzijn dat na de geboorte langzaam en geleidelijk en met tussenpozen bezit neemt van het lichaam en datzelfde bewustzijn dat langzaam en afwisselend onderbroken door steeds kortere terugkomsten, zich bij het sterven geleidelijk uit het lichaam terugtrekt?"

(theosofie.net)

We zijn bang voor wat we niet begrijpen

"Spreek fluisterend, u die bij een sterfbed aanwezig bent en zich in de plechtige tegenwoordigheid van de dood bevindt. . . . Spreek fluisterend, zeg ik, om de rustige stroom van gedachten niet te verstoren en het verleden niet te hinderen, dat druk bezig is zijn weerkaatsing op de sluier van de toekomst te werpen." 

(De Mahatma Brieven, blz. 185)

Destructie

"Kunsthistorici vinden het een frappant en intrigerend feit dat in vrijwel alle biografieën van kunstenaars minstens één grote, ongelukkige liefde figureert. Maar daar is niets verwonderlijks aan. Want voor de kunstenaar is ook de gelukkige liefde een ongelukkige liefde, omdat hij altijd méér wil dan alles wat er is te krijgen. Misschien is daarom voor de kunstenaar de daadwerkelijk ongelukkige, daadwerkelijk gefrustreerde liefde nog de enige 'gelukkige' of draaglijke liefde - al was het alleen maar omdat hij dan nog kon geloven dat het dát is wat hij wou, terwijl hij anders volledig aan zichzelf is overgeleverd. Dit verklaart meteen de frequentie, in kunstenaarsmilieus, van wat men, sterk simplificerend, liefde-haatverhoudingen noemt, waarin krijgen wat men wou alleen maar kan leiden tot het besef dat men het niet wou, en de meest obsessionele aantrekking wordt opgevolgd door een genadeloze destructiviteit."

(Patricia De Martelaere, 'Een verlangen naar ontroostbaarheid')

What a voice

Liefdeswalhalla

"Elk boek, elk tijdschrift dat je openslaat herhaalt het als een mantra: Werk Aan Je Relatie. Want zonder al dat harde werken kun je die beklijvende romance wel vergeten en beland je nooit in het liefdeswalhalla. En daar loopt het juist mis. Je kunt niet aan een relatie werken. Je kunt alleen maar aan jezelf werken. Geloof me, dat is al heel wat. Vele vrouwen klagen dat hun man niet spiritueel genoeg is, niet mans genoeg, niet ontwikkeld genoeg, niet grappig genoeg, niet sexy genoeg, niet spannend genoeg. Maar ben jij wel een cadeau om mee te leven? Ben jij een meerwaarde of put je hem uit met jouw verlangens, verwachtingen en eisen? We willen de perfecte man, terwijl we zelf verre van perfect zijn. Focus dus op jezelf en ontwikkel jezelf, dan zal ook je relatie langzaam evolueren. Het een leidt onvermijdelijk tot het ander. Door zelf te groeien, groeit ook je relatie. Want pas als je écht van jezelf houdt, kun je ook van je partner houden of toelaten dat hij je met liefde overstelpt. Pas als je een liefdevolle relatie met jezelf hebt, kun je dus ook een liefdevolle relatie met je partner aangaan."

(uit 'Relateren kun je leren', het nieuwe boek van Patricia van Lingen)

Passionele ambiguïteit of de onnoemelijke ijdelheid van het trieste ras van nagelbijters

"Van de schrijvers zijn er types die ik buiten beschouwing zal moeten laten. Er is het type schrijver dat schrijft zoals een kantoorbediende zijn werk doet: van acht tot twaalf en van twee tot vijf, zoveel bladzijden per dag, zonder grote voldoening of grote tegenzin, efficiënt maar zelden briljant. En er is het type schrijver als Agatha Christie of P.G. Wodehouse, dat de grootste lol beleeft aan de creatie van fictieve werelden, en dat dan ook in een handomdraai hele boekenplanken kan volschrijven. Het schrijverstype dat ik op het oog heb wordt gekenmerkt door een soort passionele ambiguïteit tegenover het eigen schrijverschap. (...) Te verklaren, bij dit soort schrijvers, is het merkwaardige samengaan van volgende, tegenstrijdige elementen: de absolute innerlijke dwang tot schrijven, die zich uit in gevoelens van onrust, ontevredenheid en schuld bij langdurig niet-schrijven; het ontbreken, vervolgens, van nochtans elk plezier bij het schrijven zelf, de grote weerstand die bij elke zin, door sommigen bij elk woord moet worden overwonnen, en de vaak onoverkomelijke moeilijkheid om een begonnen werk ook af te maken; maar dan, ten slotte, de euforische vreugde, het dolzinnige geluk wanneer uiteindelijk toch een werk is afgeraakt, het gevoel van bevrijding en eeuwige gelukzaligheid, van nooit meer te moeten schrijven en dat wellicht ook nooit meer te zullen willen. Dit is het trieste ras van nagelbijters, dat zich niet goed voelt wanneer het niet schrijft, dat zich geen haar beter voelt wanneer het wél schrijft, en dat dus alleen dat korte moment voor ogen heeft van extatisch welbevinden bij het beëindigen van een werk. Weliswaar komt daar na verloop van tijd de bescheiden voldoening bij van een publicatie, het zielverheffende gevoel te worden gelezen en goed te worden gevonden, en de onnoemelijke ijdelheid zelf, in recensies en interviews, tot literair personage te worden gepromoveerd. En naarmate schrijvers moeizaam vorderen in hun schrijverschap leren ze ook, mét de knepen van het vak, hoe ze zichzelf moeten knijpen om wat minder moeizaam aan de gang te kunnen blijven. Maar dat neemt niet weg dat de meeste schrijvers het een ongelukkige omstandigheid blijven vinden dat men nu eenmaal moet schrijven om te kunnen 'geschreven hebben'."

Patricia de Martelaere in 'Een verlangen naar ontroostbaarheid'

Tja. Op een dag kom je daar dus achter.

"Wat ons overkomen is, heeft mijn levensvisie compleet overhoop gegooid. Vroeger dacht ik altijd dat als je maar goed je best deed, dat de beloning wel zou volgen en dat je je leven onder controle kon houden. Zo is het altijd gegaan bij mij. (...) En dan gebeurt er iets waardoor alles toch instort. Het heeft me tot de overtuiging gebracht dat de dood bij het leven hoort. Het is niet de andere kant van de medaille, de dood is altijd aanwezig."

(Clara van den Broek in DM)

Dieptescherpte

Verknocht aan de scherpte, en vaak verleid tot mildheid: vind ik ooit een balans tussen die twee liefdes in mij?

Parelduiken

‘Er was iets aan haar wat deed denken aan aan wat je ook kunt lezen over fundamentalistische islamitische gelovigen: een sterk verlangen uit alles een zo groot mogelijke innerlijke intensiteit te halen, een verbinding aan te gaan met de geest, de werkelijkheid of de intensiteit zelf. Daarin had ze iets gewelddadigs, iets zeer eigens en misschien heel vrouwelijks: de bereidheid, de noodzaak alles op te offeren aan de wedergeboorte.”

(Ted Hughes over zijn vrouw Sylvia Plath)

Dank aan Sint-Jan

(omdat hij me anders leerde kijken naar de kathedraal)

Beeld: Marlene Dumas.

Vrouwenstreken

"Mijn zinnen zijn net als mijn hart en mijn geest begerig naar genot, gretig naar de felste en verfijndste indrukken. Niet een van de dingen die ik zie, geen klank, gaat voorbij zonder mij een gevoel van geluk of leed te verschaffen, de lichtste geur doet mij aangenaam aan of maakt mij misselijk; de lucht die ik inadem, wat zachter, wat fijner, beïnvloedt mij met alle variaties die zij zelf inhoudt. Oordeel nu over de rest, over mijn verlangens en over mijn afkeer."

(Belle van Zuylen, 1764)

Op drift

"Er zijn mensen", zegt hij, "die altijd moeten blijven lopen. Want als ze stilstaan, dan zakt de grond onder hun voeten weg. Het zijn vluchtelingen, in eigen hart."

Il faut cultiver son jardin

Een tedere moeder?

‘Een teedre Moeder, die haar kroost
Verzorgt, bewaakt, en zelf wil voeden;
Die, man en huisgezin ten troost,
Getrouw hen poogt voor ramp te hoeden;
Die zorgt, en slooft, en zwoegt, en zweet,
In huiszorg haar gemak vergeet,
Verdient zoveel, ja meer gepreezen
Dan zy die voor zich-zelf verkoor,
Haar' tyd met peinzen, denken, leezen,
Te slyten op haar schryfkantoor.'

(Aagje Deken)

Huiskamerparfum

Rijpe liefde

Survival of the fittest

"Darwin duikt weer op. Er is een soort survival of the fittest aan de gang. Met grote winnaars en verliezers, kansrijken en kansarmen. Als de arbeidsmarkt krapper wordt en alleen de sterksten en de besten overleven, gaat het erom uit te blinken en op te vallen. We zijn allemaal zaakvoerder geworden van ons eigen bedrijfje, de bvba Ik. Wie dat bedrijfje het best kan presenteren, die redt het. (...)
Alain de Botton beschouwt de zelfstandigen als de nieuwe tijdelijke arbeiders. Ze hebben eigenlijk geen thuis. Er is te weinig werk voor te veel mensen, ze zijn compleet afhankelijk van hun opdrachtgevers. Bedrijven nemen hen aan als ze van pas komen. En daarna laten ze hen weer vallen. (...)
Voor de ik-bvba'tjes zijn de sociale media, het ultieme visitekaartje, heel belangrijk. Antropologen doen op dit moment onderzoek naar de rol van sociale media in de identiteit van zelfstandigen, en hoe die verweven raakt met hun bedrijfsvoering. Op Facebook prijzen mensen hun werk aan, het boek dat ze geschreven hebben, projecten waar ze mee bezig zijn. Ze zijn zo aanwezig op sociale netwerken omdat daar ook gehandeld wordt. (...)
Natuurlijk heeft het ook voordelen dat alles online staat. We ontwikkelen nieuwe vaardigheden, we denken associatiever. Als je iets zelf niet weet, kun je snel iemand te pakken krijgen die dat wel doet. Er wordt meer geïnvesteerd in weak ties, zwakke sociale verbanden de mensen die je verzamelt in sociale netwerken, je Facebookvrienden en je LinkedIn-netwerk. Maar dat gaat ten koste van investeringen in de diepte."

(Stine Jensen in De Morgen)

Maskerade

Van sommige mensen wil je niet weten hoe onherbergzaam het is in hun hoofd.

Sheer beauty

Miljoenen openspattende bloesems in de boomgaard, tegen de steeds veranderende aprilse luchten: van 't schoonste wat er is.

Doordeweekse donderdagse vragen

Wat zou er gebeuren mochten al je vrienden nu eens letterlijk zeggen wat ze van je denken: genadeloos gefileer, zwakheden en sterktes? En mocht jij hetzelfde bij hen doen? Zou dat jouw ziel en de vriendschap kraken, of net krachtiger maken? En wat moet je dan met die zwakheden: aanvaarden of trachten uit te vlakken tot er niets meer van jezelf en je feilbaarheid overschiet? En ook: wat moet je met de zwakheden van de ander (de jaloezie, de betweterigheid, het gebrek aan empathie en luistervermogen)? Kun je de ander nog liefhebben, ondanks dit alles? Heb je daarvoor genoeg mededogen?

Een door een spade verdeelde regenworm in tweeën

Griet Op de Beeck (in De Morgen) vraagt aan Peter Verhelst welke gebeurtenis in zijn leven hem het meest over zichzelf heeft geleerd: "Mijn scheiding, zonder twijfel. Om de heel eenvoudige reden dat je 'goddelijke staat' vervalt, en dat je herleid wordt tot wat je bent: een falende mens. Die vorm van falen, dat verlies ervaren - iets wat me tot dan toe nog maar zelden was overkomen - heeft me menselijker gemaakt, minder extreem in mijn denken, meer verbonden met anderen. Ik heb ook meer mededogen gekregen, en dat is goed. Voor mij als mens, en voor mij als schrijver. Het heeft mijn werk ook minder abstract gemaakt."

En in dezelfde krant, Rick de Leeuw, nav zijn gedichtenbundel 'Echte mannen scheiden niet': "Scheiden doe je niet zomaar. Je hebt je woord gegeven. Als man is loyaliteit enorm belangrijk. Vader, echtgenoot, artiest, het is een wankel evenwicht dat ik jarenlang schijnbaar moeiteloos kon bewaren."

Blinde vlek

Hoeveel we ook menen te weten over de wereld en de mensen, er blijft altijd die ene blinde vlek: we kunnen nooit naar onszelf kijken zoals de anderen dat doen.

Zegevieren

"Om te kunnen gaan met verlies, met het leven in al zijn verwarring en absurditeit en dan nog steeds kunnen genieten, lachen en geloven dat onze strijd een betekenis heeft - dat is pas zegevieren."

(Gordon Livingston - 'Gewoon blijven dansen')

Het voordeel van de twijfel

"Als je bij iemand bent die je accepteert zoals je bent, die jou het voordeel van de twijfel gunt, waarde hecht aan je mening en ervan uitgaat dat je een ruimhartig mens bent, dan is dat een oneindig dankbaar stemmende ervaring. Je wordt niet alleen tot deze mensen aangetrokken omdat ze bijzonder zijn, maar ook omdat ze je stimuleren om je op die manier te gedragen. Wanneer iemand je consequent op deze manier behandelt, ga je van hem of haar houden, soms in weerwil van jezelf."

Gordon Livingston in 'Leren lief te hebben: dingen die je zou moeten weten over liefde en relaties' - nog steeds van het meest lezenswaardige op deze planeet.

Tien Geboden voor de Drachtige of Recentelijk Bevallen Vrouw

1) Gij zult zeer wisselend zijn van humeur.

2) Gij zult minstens 9 (en bij voorkeur 29) kilogram aankomen, en er minstens 9 maanden over doen om die weer kwijt te raken.

3) Gij opent de voordeur alleen in uw peignoir.

4) Gij negeert alle adviezen van de Borstvoedingsguerrilla. Gij doet lekker uw eigen goesting, of gij kapt met overtuiging poedermelk in uw kindekens muilken.

5) Gij maakt elke fashion mistake die mogelijk is.

6) Gij neemt uw toevlucht tot zoveel pateekes als u zin hebt.

7) Gij drinkt op tijd en stond een goed glas wijn of bier.

8) Gij hebt met overtuiging een postnatale depressie. Of ge veinst die. Zodat ge ampel moogt klagen en zagen. En lui zijn. Zeer lui zijn.

9) Gij eist mildheid en kwijlende blikken van uw mannelijke medemens.

10) Gij blijft er immer van overtuigd dat gij het schoonste schepsel ter aardkloot zijt.

Phone-fobia II

Mails onbeantwoord laten, het moet de hotste trend zijn. Zijn we met z'n allen te lui, te drukbezet, te onbeleefd geworden? Plichtbewust zijn, het wordt stilaan een oudmodische eigenschap.

Woensdag 14 maart 2012

The weirdest of days. Kroost amper losgelaten. Schrale troost voor het drama in Zwitserland. Tegelijkertijd heeft een goede vriendin een kind gebaard. Worden wij geacht ooit wat te snappen van de bizarre grap die het leven is?

Diepste angst

Ook in haar werd de diepste angst nu aangeraakt. Bijna zes is ze, en ik heb ze nooit zo beteuterd naar Karrewiet zien kijken.

En dan het vragenvuur:

"Mama, er zijn nog ergere dingen hé dan doodgaan."
"Wat dan?"
"Sterven."
"Oh ja, en wat is dan het verschil?"
"Sterven is gewoon vanzelf sterven. Doodgaan is doodgaan door iets, een ongeluk of zo."

"Gelukkig gaan wij met de trein naar de dierentuin. Want treinen gaan niet zo vaak door tunnels hé mama?"

Straatcommentaar

Snoet in de kinderwagen en dan: "Leuk hé zo'n baby. Zie maar dat het je schrijftalent niet aantast."

Zouden vaders als pakweg Dewulf, Brouwers of van der Heijden ooit zoiets te horen hebben gekregen?

Heaven (and determined to stay there)

Phone-fobia

"Perhaps it's because I have a strange form of phone-phobia. I hate the faux cheerfulness I have to assume when I call someone; the awkward pauses; the way you can never hang up until you've put the next social rendezvous firmly in the diary; the anxiety that you might be boring them. The thought of Skyping, where you can actually see someone's face, is enough to bring me out in a rash. I prefer communicating through Facebook – I like the jokes, the bonhomie and the sense that you're part of something (especially because, as a writer, I often work from home). And if the whole tuna-flan-feline thing gets too much, the true joy of Facebook is, of course, that you can always log out."

(The Guardian)

Op Komst!

Gezegend Zij
Het ontroerende relaas van een zwangerschap

Gezegend Zij is het logische vervolg op het eerste boek van Annelies Vanbelle, Bitterzoet. Immers: van al die liefde en lust komt op een dag nageslacht. In dezelfde spitse maar warme stijl beschrijft Vanbelle hoe het voelt om als vrouw van de letteren op een dag niets anders meer te zijn dan lijf: 'Er zijn ogenblikken in het leven waarop het woord stokt. Dit is zo'n ogenblik. Ik ben geen dame meer. Ik ben een moederdier geworden.'

Gezegend Zij is het ontroerend relaas van een zwangerschap, van het prille, onzekere begin tot de hemelse deugdpijn van het baren. Een klein en fijn koesterboek dat geen enkele moeder of vader onberoerd zal laten.

Gezegend Zij wordt uitgegeven bij Van Halewyck en zal in februari 2012 in de winkels liggen.

Alvast een amuse-gueule:

'Omzichtig raakt hij me nu aan. Vol ontzag, teder, teer. Alsof ik van porselein ben. Geen spoor meer van de ruwheid van weleer, het wilde, het willen, zonder meer. Nimmer komt hij nog in mijn schoot. Daar woont nu iemand anders, niet meer de rauwe lust van voorheen. Nu legt hij daar zijn hoofd te rusten, zijn oor te luisteren bij zijn creatie. Zijn duivels zwichten in de warmte van mijn schoot. Zijn mond zwijgt als ik hem aanleg. Hij toont me het jongetje dat hij ooit was. Een hongerig veulen, met grote dankbare ogen. Zelfs zijn grootste dorst wordt in de weldadige kromming van mijn boezem gelest.'

Meer beeldmateriaal zie je hier

Healthy as hell

"Toen ik jong was dacht ik dat er normale mensen bestonden, maar dat ik ze nergens kon vinden. Pas later kwam ik erachter dat normale mensen niet bestaan. Er bestaan alleen patiënten. Sommige patiënten weten zich staande te houden ten koste van andere patiënten, en daarom noemen we hen geslaagd."

(Arnon Grunberg)