Zachte dwang

L' histoire se répète, en toch gelooft een mens er telkens weer in. Aimer jusqu'à la déchirure. Al scheurt het ene papier gemakkelijker dan het andere. Als het schuurt. Als we ons tegen beter weten in alweer tegen elkaar aanschurken. Beroesd door het raakvlak en de herkenning. Ziehier de brief, het papier, de aansteker:

‘De kunst is ergens niet aan te beginnen als je weet dat je er niet mee zult kunnen stoppen. Maar hoe weet je het, tenzij je ooit begonnen bent en hebt moeten merken dat je niet kon stoppen. De kunst is niet te beginnen. Of toch te kunnen stoppen. Maar met andere dingen is het dan weer de kunst te kunnen verdergaan, te kunnen voleindigen. Er is geen kunst, uiteindelijk.’

Zou het kunst zijn, ook al is het gekunsteld, in de zin van gewild, gezocht, net-niet-echt of net-niet-spontaan, om met jou verder te gaan? En wat heet dat dan “verder gaan”? Wat moet of mag je daaronder verstaan? Is het iets dat jij verlangt, wilt of wenst? Of zou het iets zijn dat ik verlang, wil of wens? Of zou het daarentegen, ook al lijkt het nu onmogelijk of bijna niet te verstaan, louter rationeel dan wel, dat er ergens, in de toekomst, een punt zou kunnen zijn waar we elkaar zonder verlangens, zonder verwachtingen of wensen, gewoon tegenkomen en elkaar begroeten en behandelen alsof we elkaar al sinds jaar en dag kennen? Alsof we weten hoe dat andere lijf reageert op een enkele aanraking, een streling daar op dat plekje, op dat stukje huid. Hoe die andere geest opmerkzaam en alert wordt door een bepaald woord uit te spreken, door het hanteren van een bepaalde toon of klankkleur. Zonder dat dit alles beredeneerd is, neen louter omdat het eigen werd, iets dat alleen jij en ik met elkaar delen. Omdat en opdat we op gelijke hoogte staan, we elkaar begrijpen zonder dat er iets hoeft gezegd te worden.

Zo zag jij direct toen je me zag wat me bewoog, welke zachte dwang me tot jou had gebracht. En ik begreep toen ik jou mocht lezen hoe ik jou naast je moest staan, hoe ik tot in jou kon doordringen.…