Water en brood

je bent mijn huis
ik heb jou uitgewoond
van krakende scharnieren
tot afgebladderde verf

en tussen de scherven
zoeken wij ons geluk
van asem die andermans asem wordt
en taal die niet meer weet
wiens tong men spreekt

schuifelend breekt een dag aan
en weer weten wij niet
of het vandaag licht wordt
of donker

(AAA, 24 okt 2011, 05u30)

Nostalgie

Zin in winter

Hart/d

Voortdurend aangesproken worden op je barbapapa-gehalte. Hierop berispt worden als was het een misdaad. Dat we meer nood hebben aan moed dan aan zachtheid, zeggen ze. Waar moet het heen met een wereld waarin men zich moet schamen om teerheid?

Een gastvrij soort onverschilligheid

'Voor mij hoeft de liefde niet meer te zijn dan een gastvrij soort onverschilligheid, een plek, een huis, een tuin, zijn buik wanneer hij slaapt of ligt te lezen, waar ik achter hagen of muren, of in de zachte kom tussen zijn ribbenkast en bekken beschutting vind tegen de gelijktijdigheid van alles en iedereen. Plaatsen, kortom, waar ik me mag ontdoen van de opgelegde hoogmoed voortdurend mezelf te zijn.'

(uit 'Gestameld liedboek', Erwin Mortier)