Schouwtoneel

Ik is een ander. Ik ben mezelf vergeten. Mijn leven is een schouwtoneel. Het komt er nu op aan zo goed mogelijk mezelf te spelen. The show must go on.

En dan lees ik (hoe troostend kan toeval zijn?):

"Diezelfde ochtend bleef ik tegen de psy maar doordrammen over het gevoel zo goed mogelijk mezelf te spelen. Loopt bij u beeld en klank altijd zo synchroon? Heeft u dan nooit dat Wizard of Oz-gevoel, die angst dat er een moment komt dat je in al je miezerigheid wordt ontmaskerd? Mensen die zo slim zijn om psychiater te spelen hoeven niet te antwoorden op zulke vragen. (...)" (Chris Van Camp in het tekstboekje van 'Venizke')