Les fleurs du mal

Bloemen op de wonde...

Vrijheid

"Hun pijn en woede is ongelooflijk herkenbaar. Wat ik zeg in mijn boek is dat ik me alleen maar de bedenking maak dat zijzelf ongelukkiger worden door deze houding aan te nemen, door zich vast te bijten in de roep om vergelding. Ik besef echter goed genoeg dat je die houding niet zelf kiest. Ze heeft te maken met emoties, met karakter. Ik vind het verschrikkelijk dat ik de moeder van Joe hoor zeggen dat haar leven kapot is, dat ze voortdurend angstig is. Dat snijdt door merg en been. Dan kan ik me alleen maar gelukkig prijzen dat mijn dochter zegt dat ze opnieuw gelukkig wil worden, dat ze daaraan gaat werken."
(Suzanne Van Well, grootmoeder van 'Luna', over de ouders van Joe Van Holsbeeck, in De Morgen)

Was het niet Sartre die schreef: "vrijheid is de manier waarop je omgaat met de dingen die je overkomen"?

Fictie

"Overigens heb ik ook nooit toegestaan dat van mijn leraarschap een censurerende werking op mijn literaire werk uitging: zuipen, bordeelbezoek, het staat er allemaal in, en daar heb ik gelukkig ook nooit last mee gehad, al dan niet omdat ik er als uitgesproken autobiografisch schrijver toch altijd op ben blijven hameren dat ik, net als alle schrijvers trouwens, sowieso fictie schrijf. Je moet altijd zeggen dat je fictie schrijft, dan ben je in één klap van het gezeik af."

(L.H. Wiener in een interview in De Morgen)

Zachte dwang

L' histoire se répète, en toch gelooft een mens er telkens weer in. Aimer jusqu'à la déchirure. Al scheurt het ene papier gemakkelijker dan het andere. Als het schuurt. Als we ons tegen beter weten in alweer tegen elkaar aanschurken. Beroesd door het raakvlak en de herkenning. Ziehier de brief, het papier, de aansteker:

‘De kunst is ergens niet aan te beginnen als je weet dat je er niet mee zult kunnen stoppen. Maar hoe weet je het, tenzij je ooit begonnen bent en hebt moeten merken dat je niet kon stoppen. De kunst is niet te beginnen. Of toch te kunnen stoppen. Maar met andere dingen is het dan weer de kunst te kunnen verdergaan, te kunnen voleindigen. Er is geen kunst, uiteindelijk.’

Zou het kunst zijn, ook al is het gekunsteld, in de zin van gewild, gezocht, net-niet-echt of net-niet-spontaan, om met jou verder te gaan? En wat heet dat dan “verder gaan”? Wat moet of mag je daaronder verstaan? Is het iets dat jij verlangt, wilt of wenst? Of zou het iets zijn dat ik verlang, wil of wens? Of zou het daarentegen, ook al lijkt het nu onmogelijk of bijna niet te verstaan, louter rationeel dan wel, dat er ergens, in de toekomst, een punt zou kunnen zijn waar we elkaar zonder verlangens, zonder verwachtingen of wensen, gewoon tegenkomen en elkaar begroeten en behandelen alsof we elkaar al sinds jaar en dag kennen? Alsof we weten hoe dat andere lijf reageert op een enkele aanraking, een streling daar op dat plekje, op dat stukje huid. Hoe die andere geest opmerkzaam en alert wordt door een bepaald woord uit te spreken, door het hanteren van een bepaalde toon of klankkleur. Zonder dat dit alles beredeneerd is, neen louter omdat het eigen werd, iets dat alleen jij en ik met elkaar delen. Omdat en opdat we op gelijke hoogte staan, we elkaar begrijpen zonder dat er iets hoeft gezegd te worden.

Zo zag jij direct toen je me zag wat me bewoog, welke zachte dwang me tot jou had gebracht. En ik begreep toen ik jou mocht lezen hoe ik jou naast je moest staan, hoe ik tot in jou kon doordringen.…

Zomeroogst

(vlnr)

1) Steen meegenomen, verlangen achtergelaten (in Le Blizon)

2) Gewei van vliegend hert

3) Steen onder de riem (toegestopt door O.)

4) Tak met verdroogd mos (gevonden op de ongelukkige tocht van B. & O.)

5) Ongehavend vliegend hert

6) Fossiel

7) Juweelkever

Schouwtoneel

Ik is een ander. Ik ben mezelf vergeten. Mijn leven is een schouwtoneel. Het komt er nu op aan zo goed mogelijk mezelf te spelen. The show must go on.

En dan lees ik (hoe troostend kan toeval zijn?):

"Diezelfde ochtend bleef ik tegen de psy maar doordrammen over het gevoel zo goed mogelijk mezelf te spelen. Loopt bij u beeld en klank altijd zo synchroon? Heeft u dan nooit dat Wizard of Oz-gevoel, die angst dat er een moment komt dat je in al je miezerigheid wordt ontmaskerd? Mensen die zo slim zijn om psychiater te spelen hoeven niet te antwoorden op zulke vragen. (...)" (Chris Van Camp in het tekstboekje van 'Venizke')

Trappengeest

Me toegeworpen door B., 'l'esprit d'escalier', een nuttige term voor een narigheidje dat me iets te vaak overkomt:

L'esprit d'escalier (literally, stairway wit) is a French term used in English that describes the predicament of thinking of the right comeback too late. Originally a witticism of Denis Diderot. The phrase can be used to describe a riposte to an insult, or any witty, clever remark that comes to mind too late to be useful—when one is on the "staircase" leaving the scene. A seldom-used English translation exists: "staircase wit". Sometimes Treppenwitz, the concept's German translation, is used to express the same idea. The nearest English expression would be "being wise after the event". (Wikipedia)

Soeverein?

Ik ben het meest mezelf ‘s nachts alleen aan mijn werktafel. Maar boven moet iemand slapen. Een man. Mijn man.

(vrij naar Herman de Coninck)

Il me fait rougir

'Il me fait rougir', aquarel & inkt, Rafaela, 2008

Gebruikte hij zweep of zwierige taal?

Nuit blanche

De volle maan saust de tuin met haar glazig schijnsel. Ik zie hoe mooi de schaduw van de grote appelaar neerligt in het grastapijt. Gordijn wordt dichtgeschoven, dan weer open. Ogen dichtgeknepen, weerom ontloken. Lichaam zoekt dekking onder dekens, richt zich weer op. Lijf en geest zijn in staat van opwinding. Het beest wil niet liggen. Het werd uit zijn hok gelokt, vandaag. Wat gekooid was, is uitgebroken. Zinnen, denkdraden, rake verwoordingen echoën in mijn hoofd.

Was het dat gesprek met haar, met hem, met haar, met hem? Het 'gezel-lige' van de herkenning? Was het die aansteker van een volle maan, die alles verhevigt? Waren we voor één keer één? Een uitgelezen tel, allemaal verbonden, momentane magie, spontane chemie. Hitte die zich via het net uitstrekt, schermen om je tegenaan te schurken, sensoren die zich samen scherp stellen? Spraakverwarming, anti-Babel. Liggen er meer lijntjes dan je ziet? Gelooft iemand dat? Kan dat? Of zwicht ik voor de waan?!

'Liefde en lust zijn natuurlijke vijanden.'
'Ik kan me enorm vermeien in de donzigheid van de liefde.'
'Ik schenk je graag weg, aan hem. Omdat jullie eenzelfde sensitiviteit hebben. Omdat jullie elkaar raken. Omdat ik jullie liefheb.'
'Touch me not, touch me not, come back tomorrow.'
'Aimer jusqu'à la déchirure.'
'Ik weet dat als de tijd er rijp voor is, je me wel vinden zult.'
'Moet een goeie minnaar ook iets zinnigs te vertellen hebben?'
'Niets zo vernietigend als vrouwen die niet genoeg liefde kennen.'
'Soms is er sprake van geestelijke congruentie, soms van lichamelijke, soms van beide.'
'Ik ben het tegendeel van roekeloos in liefde en lust, en heel zuinig en langzaam in mijn toenaderingen - l'embarras du choix stompt af...'
'Hij is het die me momenteel dat instant knagende gevoel in de onderbuik kan bezorgen.'
'Ik heb een sterke muzedrang.'
'Zodra het liefde wordt, is het toch gedaan met die echte vettige lust denk ik, al kunnen er altijd nog restfracties te bespeuren zijn, dat kan...'
'Er is brood en er is spelen. In die optiek is hij het brood, en zijn al de rest 'spelen'. Maar ik ben iets te weinig spelvaardig om lichtzinnig om te springen met relaties. Uiteindelijk mondt het toch vaak uit in liefde, een warm en blijvend gevoel.'

(...)

Compagnons

Mes compagnons de route:

1) Moleskine Weekly Diary - Red twin set (weekly horizontal diary hard cover + a soft notebook Includes tabbed pages insert and adhesive labels. 200+48 pages. Pocket size.)

2) Moleskine Watercolour Notebook (portable atelier for painting and drawing. Heavy paper, 200 gsm – 25% cotton fiber – cold pressed, identical on the both sides, specially created for Moleskine. Pocket: 60 pages. Large: 72 pages.)

3) Moleskine Ruled Volant Notebook (volant notebooks with soft cover, come packed in sets of two consisting of two different shades of the same colour, perfect for loose notes. Pink version.)

"Moleskine is de naam van een traditierijk notitieboekje. Het boekje is in het verleden gebruikt door kunstenaars en intellectuelen die aan de basis stonden van onze huidige cultuur: van Van Gogh tot Matisse, van Ernest Hemingway tot Bruce Chatwin. In een tijd waar alles digitaal geregistreerd wordt, lijkt de herontdekking van een papieren notitieboekje een tegenstrijdig verschijnsel. Nochtans zijn er heel wat mensen die met plezier hun Palmtop inruilen tegen deze Moleskine notitieboekjes. Het zet hen aan tot meer creativiteit en diepgang in hun leven. Met dit zwart notitieboekje op zak voelt iedereen zich een gedreven journalist of poëtische auteur." (*)