Il n'y a pas d'amour heureux

"Wat je streelt wordt eigenlijk niet aangeraakt. Waar de streling naar op zoek is, is niet het fluwelige of de lauwheid van de hand die streelt. Haar essentie ligt besloten in dat zoeken, want ze weet niet wat ze zoekt. Dit 'niet weten', die fundamentele verwarring, is juist haar essentie. Dat zoeken van de streling is als een spel met iets dat zich verbergt, een spel zonder enig project of plan, een spel met iets dat niet ons en niet wij kan worden, nee, een spel met iets anders, altijd anders, altijd onbereikbaar, iets dat altijd nog moet komen. En de streling is het wachten op die zuivere toekomst zonder inhoud." (Uit: Le temps et l'autre, Emmanuel Levinas ~ me toegeworpen door V.)

Triptyque triste

(1) Don't let them interfere too much
(2) Loving too much is no feast
(3) Why is she sombre?

Fuck my soul

2008, aquarel & inkt op papier, Rafaela

When we're making love, it's not about mere lust, not about the classical penis-in-the-vagina thing etcetera. It's about fucking my soul through my cunt, about hitting, raping, tearing, teasing and easing my innermost depths, about lulling the anguish and the storms of my spirit. It's the total usurpation of the other, because there is no me or you anymore, there's just two bodies blending into one, yearning for some heavenly unification, seaking for boundless fulfillment, endeavouring final redemption.

Soeverein? II

2008, verf & houtskool op doek, copyright b. /B.

'Weet je, het liefst van al leefde ik helemaal alleen op de wereld. Ik heb het gevoel dat ik pas ten volle besta als ik alleen ben. Het gevoel dat ook uit The life and times of Michael K. van Coetzee schemert. Ik ben wild van die roman, ik heb hem al acht keer gelezen. Ik kan mij mateloos met Michael K. identificeren. De anderen zijn oorlog. Elk contact leidt tot ellende. Ik wil zo graag alleen kunnen leven. Waarmee ik evengoed wil zeggen: ik wil zo graag met anderen kunnen leven.' (Hilde Van Mieghem in DSM)

~ Soeverein? I

Top Tien der Lijfelijke Pleziertjes

1. Vrijen met jou, langzaam en snel, lui en driftig, teder en hard
2. Massage, wanneer de intuïtie het overneemt van de techniek
3. Nachtelijk naaktzwemmen in de Noordzee tussen de noctiluca
4. Bloot, onafgedroogd en nagloeiend in bed kruipen, na een bad met Dode Zeezout
5. Spanking sans merci
6. Naar de sauna wanneer het buiten sneeuwt
7. Winterwandeling bij vrieskou aan zee
8. Herfstwandeling in een beregend bos
9. Carpaccio van zwaardvis bij NZET
10. De uitputting/energiestroom na heftig sporten

Hunker

Rafaela, 2008, aquarel & potlood op papier

Alarmfase. Lichaam en geest signaleren een noodtoestand. Nood aan hem, hunker naar hem, afkicken van hem. Tollend staren in de gapende leegte die hij achterlaat, zo broodnodig als water en adem. Noemde ik hem ooit mijn levensadem? Hoe poëzie soms pijnlijke realiteit wordt. Een mens zou voor minder het schrijven afleren, dat eeuwige kokette gezeur, dat vruchteloze gevecht tegen het echte leven. Want hier zit ik nu: ontmanteld, een teer, frêle vogeltje op een trillende tak, smachtend naar omzwachteling. Naar zijn geur die me bedwelmt, zijn omarming die verdooft. De warme handen, die me koesteren in het kilste uur. En zonder hem: een schaap in wolvinnenvacht. Amechtig huilend naar de maan. Als iedereen is opgeborgen door de nacht.

Adempauze

~ Vergeef me de stilte. C'est reculer pour mieux sauter. ~

Les amants II (sans voile)

Rafaela, 2008, inkt & acryl op papier

Les Amants

Ik leg ze naast elkaar, het kaartje en het boek.

Het vermaledijde kaartje, het allereerste kaartje dat ik kreeg van hem.

Het tweede boek dat ik kreeg van de schrijver.

Het leven bestaat uit vele veelbetekenende toevalligheden.

Sporen, die je kunt volgen, als je ze wil zien.

'Menige vrouw zou zich nimmer aan overspel hebben gewaagd als de rijkelijke mogelijkheden daarvan haar niet waren geopenbaard door een boek.', citeerde hij.

'De mooiste definitie van het toeval die ik ken, is die van de surrealisten: l'hasard, c'est le désir!', zei de schrijver.

En de cirkel was rond.

Hij II

"People in love should never live together,

invariably one of two things happens

- they either fall out of love or

they drive each other crazy."

(uit ‘Carrington’)

Hij

Rafaela, 2008, aquarel & inkt op papier

Mijn man, mijn mal en manna, mijn bloed en bodem.
Zijn lichaam, een terrein waarvan de kaart open op tafel ligt.
Geen vergrootglas nodig, geen nood aan een kompas.
Elke vierkante meter heb ik reeds veroverd, verorberd.
Ik ken de weg van zijn vingers, zijn tong woont in mijn mond,
Elk haartje op zijn borst is geteld. Zijn geslacht, ik voel het nog amper.
Het heeft me zo vaak bezocht. Het is tot het mijne verworden.
Ik ben het huis dat hij uitentreuren heeft uitgewoond.
Zijn tred is mij vertrouwd. Zoals de stoflaag op ons lot.
Tot vervelens toe, de liefde. Lust en last. Mannenvrees en vrouwenrouw.
En als een ander mij aanraakt, dan schreit mijn lijf, dan schrijnt het diep in mij.
Geen ander laat ik toe. Elk vreemd vlees schreeuwt oneigenlijk.
Ik ben een juweelkever. Op drie poten. Met een schijn van doorlaatbaarheid.

Een zuiver hart

Rafaela, 2008, inkt op papier

Het waren fluisteringen. Sissende sussende stemmen in het hoofd. Déjà-vu en déjà-entendu, maar toch weer anders. Helemaal anders. Heel vertrouwd. Voor één keer niet benauwend. Ze droomde zich een man. Een kwetsbare krijger. Antiek doch zonder sleet op de kwajongensziel. Een sentimental old fool. Een bronstige beggar for love. Toevallig had ze die liefde op overschot. Ze goot het in zijn hoofd vol weemoed, in zijn schoot vol onvoltrokken genot. En hij sprak: "Zwijg stil mijn mooi lief, mijn warme vrouw, mijn zacht aanbedene. Ik ben hier waar ik behoor. Een Odysseus terug op Ithaka...". Ze nestelde zich met graagte. Op zijn eiland waar zelfs kindergekweel een zweem van wellust heeft.

Ontworsteling

Zij keek in de ogen van een wijze man. En verbrokkelde.

Het is allemaal ontworsteling, zei hij. Een leven lang.

Hoe geest en beest elkaar beconcurreren. En die eerste altijd wint.

Een huid die niet doorlaatbaar is. Een lichaam dat niet loslaat.

Hoe ze zo graag bevredigend wil zijn. En geen afscheid kan nemen.

'Go with the flow. Let the beast go.'

Mantra als geschenk van de ziener. De wroeter. De zalver.

Le démon du midi

Rafaela, inkt op papier, 2008

Hij en Zij. Zonder gezichtsverlies.

En ergens in het midden houdt zich geen (gem)eenzaamheid schuil.

Maar een totaliteit die aan het duivelse grenst.

Droedelen

Koudekoorts

Rafaela, 2008, inkt & potlood op papier

Hoe ik je lichaam zocht, daar diep in het bos.

Hoe je mij liet lijden.

Hoe ik kronkelde en kwijlde, een gevallen engel met een zeehondenblik.

Hoe ik me trachtte te verwarmen, in het kilste kwartier van je hart.

Hoe mijn brandende handen afketsten op je lijf, stokstijf en ijskoud.

Hoe ik werd verbannen naar een hoek van de kamer.

Een rillend hoopje naakt, omdat een ander ons had aangeraakt.

Hoe ik diep was geraakt en toch omzwachteld.

Hoe je zwichtte. Hoe je verzachtte.

Hoe jij me de nacht in zoende. Hoe wij ons verzoenden.

Hoe ik droomde. Hoe jij mij omzoomde.

Weekdieren

Rafaela, aquarel, 2008

Zie je ze daar zitten, die twee sentimentele, overromantische weekdieren, met een te diepe kerf in hun ziel? Op hun vlot, dat bij het minste zuchtje wind kan opgeslokt worden door de ongenadige zee? Wie zegt dat ze nog boven komen?

Ik heb mijn rotsblok nodig, mijn rustpunt, mijn eiland dat nooit vergaat, waar ik altijd kan aankomen. Om het hoofd boven water te houden. Niet dat jij geen rotsblok bent. Maar wel zo eentje dat samen met mij de berg afrolt (tot groot jolijt, dat wel!).

(...)

Onverklaarbaar gewillig

Rafaela, 2005, acryl & olie op doek

'Voel je dat hoe lijven zich onverklaarbaar gewillig naar elkaar schikken, als alle gêne is verdwenen?'

'Maar als wij zo 'alike' zijn, is dat dan wel bevorderlijk voor de compatibiliteit in de bedstee, voor het ineenschuiven? Moet het niet altijd een beetje oorlog zijn tussen de lakens? Weet je: eigenlijk ben ik best lui in bed. Ik laat me graag nemen, 'overmannen', kussen, likken, strelen. Een beetje de Queen of Sheba, die het zich allemaal laat welgevallen. Ook omdat ik twee zaken onmogelijk tegelijk kan: genieten en genot schenken. Beiden vragen mijn totale aandacht, mijn totale overgave. Hoe zit dat met jou?'

(...)

Ontrouw

Niet te geloven hoe ontrouw een mens kan zijn. Aan zijn eigen voornemens bijvoorbeeld. Hoe vaak heb ik al verzuimd aan het plan om elke avond de mooiste woorden van de dag neer te pennen? In de ijdele hoop ze nooit meer te vergeten. Of op te kunnen dissen wanneer ze plots heel passend zijn.

Bij deze maak ik het vandaag goed. Voor één keer. Meer durf ik niet te beloven. Aan de afvallige die ik willens nillens ben. Zij bleven haperen in mijn hoofd vandaag: besmuikt - onfortuinlijk - sferen - doordesemd - sardonisch - miasma -amoureuze hersenspinsels - amechtig - kortsluiting in mijn hoofd - schatplichtig - infideel - dubbele ironie...

A la recherche du silence II

Op vraag van b.: meer beeld. Of hoe de tekenaar het aanschouwde (zie à la recherche I) kneedt en met dichterlijke vrijheid naar zijn/haar hand zet. Elke tekening, elke pennenvrucht: een tegenschouw. Als weerwerk tegen de werkelijkheid.

A la recherche du silence

Het was die leeggelopen streek in Frankrijk die me leerde om langzaam te leven. Maar hoe snel wordt de traagheid afgeleerd, eenmaal terug in de dagdagelijkse habitat, bevolkt door een veelheid aan mensen, bevuild door een overdaad aan prikkels, routines en ruis. Daarom, de nouveau, plaats ik mezelf in quarantaine. Verscholen in een kluizenaarshol, ergens op een kale berg, slechts gewapend met boeken, moleskines, verf & pen. Allicht getergd door het gemis. Maar luisterend naar de stilte. En hoe oorverdovend die kan zijn.

Hoe het begon

'Je hangt je jas over de stoel, je neemt plaats in de zetel, en terwijl je van de witte wijn drinkt die ik had klaargezet luister je stil. Ik vertel, soms wend ik mijn blik af, maar jij kijkt me constant aan, je reageert op mijn woorden met een kleine lach maar je onderbreekt me nooit. Pas als ik ben uitgepraat vraag je om bepaalde zaken te verduidelijken of geef je je eigen visie. Dan luister ik en zie hoe veel je vertelt met je handen, met je ogen, met je hele lijf.
Zo leggen we telkens weer dat masker af, verwijderen we dat eeltige pantser om haast onverantwoord kwetsbaar te worden. Is het daardoor dat ik, zelfs al zit ik nu recht tegenover je, me bewust word van je warmte?
De enkele kaarsen die op de schoorsteenmantel branden bieden een laatste weerwerk tegen de binnensluipende duisternis.'

Les fleurs du mal

Bloemen op de wonde...

Vrijheid

"Hun pijn en woede is ongelooflijk herkenbaar. Wat ik zeg in mijn boek is dat ik me alleen maar de bedenking maak dat zijzelf ongelukkiger worden door deze houding aan te nemen, door zich vast te bijten in de roep om vergelding. Ik besef echter goed genoeg dat je die houding niet zelf kiest. Ze heeft te maken met emoties, met karakter. Ik vind het verschrikkelijk dat ik de moeder van Joe hoor zeggen dat haar leven kapot is, dat ze voortdurend angstig is. Dat snijdt door merg en been. Dan kan ik me alleen maar gelukkig prijzen dat mijn dochter zegt dat ze opnieuw gelukkig wil worden, dat ze daaraan gaat werken."
(Suzanne Van Well, grootmoeder van 'Luna', over de ouders van Joe Van Holsbeeck, in De Morgen)

Was het niet Sartre die schreef: "vrijheid is de manier waarop je omgaat met de dingen die je overkomen"?

Fictie

"Overigens heb ik ook nooit toegestaan dat van mijn leraarschap een censurerende werking op mijn literaire werk uitging: zuipen, bordeelbezoek, het staat er allemaal in, en daar heb ik gelukkig ook nooit last mee gehad, al dan niet omdat ik er als uitgesproken autobiografisch schrijver toch altijd op ben blijven hameren dat ik, net als alle schrijvers trouwens, sowieso fictie schrijf. Je moet altijd zeggen dat je fictie schrijft, dan ben je in één klap van het gezeik af."

(L.H. Wiener in een interview in De Morgen)

Zachte dwang

L' histoire se répète, en toch gelooft een mens er telkens weer in. Aimer jusqu'à la déchirure. Al scheurt het ene papier gemakkelijker dan het andere. Als het schuurt. Als we ons tegen beter weten in alweer tegen elkaar aanschurken. Beroesd door het raakvlak en de herkenning. Ziehier de brief, het papier, de aansteker:

‘De kunst is ergens niet aan te beginnen als je weet dat je er niet mee zult kunnen stoppen. Maar hoe weet je het, tenzij je ooit begonnen bent en hebt moeten merken dat je niet kon stoppen. De kunst is niet te beginnen. Of toch te kunnen stoppen. Maar met andere dingen is het dan weer de kunst te kunnen verdergaan, te kunnen voleindigen. Er is geen kunst, uiteindelijk.’

Zou het kunst zijn, ook al is het gekunsteld, in de zin van gewild, gezocht, net-niet-echt of net-niet-spontaan, om met jou verder te gaan? En wat heet dat dan “verder gaan”? Wat moet of mag je daaronder verstaan? Is het iets dat jij verlangt, wilt of wenst? Of zou het iets zijn dat ik verlang, wil of wens? Of zou het daarentegen, ook al lijkt het nu onmogelijk of bijna niet te verstaan, louter rationeel dan wel, dat er ergens, in de toekomst, een punt zou kunnen zijn waar we elkaar zonder verlangens, zonder verwachtingen of wensen, gewoon tegenkomen en elkaar begroeten en behandelen alsof we elkaar al sinds jaar en dag kennen? Alsof we weten hoe dat andere lijf reageert op een enkele aanraking, een streling daar op dat plekje, op dat stukje huid. Hoe die andere geest opmerkzaam en alert wordt door een bepaald woord uit te spreken, door het hanteren van een bepaalde toon of klankkleur. Zonder dat dit alles beredeneerd is, neen louter omdat het eigen werd, iets dat alleen jij en ik met elkaar delen. Omdat en opdat we op gelijke hoogte staan, we elkaar begrijpen zonder dat er iets hoeft gezegd te worden.

Zo zag jij direct toen je me zag wat me bewoog, welke zachte dwang me tot jou had gebracht. En ik begreep toen ik jou mocht lezen hoe ik jou naast je moest staan, hoe ik tot in jou kon doordringen.…

Zomeroogst

(vlnr)

1) Steen meegenomen, verlangen achtergelaten (in Le Blizon)

2) Gewei van vliegend hert

3) Steen onder de riem (toegestopt door O.)

4) Tak met verdroogd mos (gevonden op de ongelukkige tocht van B. & O.)

5) Ongehavend vliegend hert

6) Fossiel

7) Juweelkever

Schouwtoneel

Ik is een ander. Ik ben mezelf vergeten. Mijn leven is een schouwtoneel. Het komt er nu op aan zo goed mogelijk mezelf te spelen. The show must go on.

En dan lees ik (hoe troostend kan toeval zijn?):

"Diezelfde ochtend bleef ik tegen de psy maar doordrammen over het gevoel zo goed mogelijk mezelf te spelen. Loopt bij u beeld en klank altijd zo synchroon? Heeft u dan nooit dat Wizard of Oz-gevoel, die angst dat er een moment komt dat je in al je miezerigheid wordt ontmaskerd? Mensen die zo slim zijn om psychiater te spelen hoeven niet te antwoorden op zulke vragen. (...)" (Chris Van Camp in het tekstboekje van 'Venizke')

Trappengeest

Me toegeworpen door B., 'l'esprit d'escalier', een nuttige term voor een narigheidje dat me iets te vaak overkomt:

L'esprit d'escalier (literally, stairway wit) is a French term used in English that describes the predicament of thinking of the right comeback too late. Originally a witticism of Denis Diderot. The phrase can be used to describe a riposte to an insult, or any witty, clever remark that comes to mind too late to be useful—when one is on the "staircase" leaving the scene. A seldom-used English translation exists: "staircase wit". Sometimes Treppenwitz, the concept's German translation, is used to express the same idea. The nearest English expression would be "being wise after the event". (Wikipedia)

Soeverein?

Ik ben het meest mezelf ‘s nachts alleen aan mijn werktafel. Maar boven moet iemand slapen. Een man. Mijn man.

(vrij naar Herman de Coninck)

Il me fait rougir

'Il me fait rougir', aquarel & inkt, Rafaela, 2008

Gebruikte hij zweep of zwierige taal?

Nuit blanche

De volle maan saust de tuin met haar glazig schijnsel. Ik zie hoe mooi de schaduw van de grote appelaar neerligt in het grastapijt. Gordijn wordt dichtgeschoven, dan weer open. Ogen dichtgeknepen, weerom ontloken. Lichaam zoekt dekking onder dekens, richt zich weer op. Lijf en geest zijn in staat van opwinding. Het beest wil niet liggen. Het werd uit zijn hok gelokt, vandaag. Wat gekooid was, is uitgebroken. Zinnen, denkdraden, rake verwoordingen echoën in mijn hoofd.

Was het dat gesprek met haar, met hem, met haar, met hem? Het 'gezel-lige' van de herkenning? Was het die aansteker van een volle maan, die alles verhevigt? Waren we voor één keer één? Een uitgelezen tel, allemaal verbonden, momentane magie, spontane chemie. Hitte die zich via het net uitstrekt, schermen om je tegenaan te schurken, sensoren die zich samen scherp stellen? Spraakverwarming, anti-Babel. Liggen er meer lijntjes dan je ziet? Gelooft iemand dat? Kan dat? Of zwicht ik voor de waan?!

'Liefde en lust zijn natuurlijke vijanden.'
'Ik kan me enorm vermeien in de donzigheid van de liefde.'
'Ik schenk je graag weg, aan hem. Omdat jullie eenzelfde sensitiviteit hebben. Omdat jullie elkaar raken. Omdat ik jullie liefheb.'
'Touch me not, touch me not, come back tomorrow.'
'Aimer jusqu'à la déchirure.'
'Ik weet dat als de tijd er rijp voor is, je me wel vinden zult.'
'Moet een goeie minnaar ook iets zinnigs te vertellen hebben?'
'Niets zo vernietigend als vrouwen die niet genoeg liefde kennen.'
'Soms is er sprake van geestelijke congruentie, soms van lichamelijke, soms van beide.'
'Ik ben het tegendeel van roekeloos in liefde en lust, en heel zuinig en langzaam in mijn toenaderingen - l'embarras du choix stompt af...'
'Hij is het die me momenteel dat instant knagende gevoel in de onderbuik kan bezorgen.'
'Ik heb een sterke muzedrang.'
'Zodra het liefde wordt, is het toch gedaan met die echte vettige lust denk ik, al kunnen er altijd nog restfracties te bespeuren zijn, dat kan...'
'Er is brood en er is spelen. In die optiek is hij het brood, en zijn al de rest 'spelen'. Maar ik ben iets te weinig spelvaardig om lichtzinnig om te springen met relaties. Uiteindelijk mondt het toch vaak uit in liefde, een warm en blijvend gevoel.'

(...)

Compagnons

Mes compagnons de route:

1) Moleskine Weekly Diary - Red twin set (weekly horizontal diary hard cover + a soft notebook Includes tabbed pages insert and adhesive labels. 200+48 pages. Pocket size.)

2) Moleskine Watercolour Notebook (portable atelier for painting and drawing. Heavy paper, 200 gsm – 25% cotton fiber – cold pressed, identical on the both sides, specially created for Moleskine. Pocket: 60 pages. Large: 72 pages.)

3) Moleskine Ruled Volant Notebook (volant notebooks with soft cover, come packed in sets of two consisting of two different shades of the same colour, perfect for loose notes. Pink version.)

"Moleskine is de naam van een traditierijk notitieboekje. Het boekje is in het verleden gebruikt door kunstenaars en intellectuelen die aan de basis stonden van onze huidige cultuur: van Van Gogh tot Matisse, van Ernest Hemingway tot Bruce Chatwin. In een tijd waar alles digitaal geregistreerd wordt, lijkt de herontdekking van een papieren notitieboekje een tegenstrijdig verschijnsel. Nochtans zijn er heel wat mensen die met plezier hun Palmtop inruilen tegen deze Moleskine notitieboekjes. Het zet hen aan tot meer creativiteit en diepgang in hun leven. Met dit zwart notitieboekje op zak voelt iedereen zich een gedreven journalist of poëtische auteur." (*)