Verdriet en verlangen

'Een van de diepste bekommernissen waardoor de mens zich onderscheidt van het dier zal wel zijn desperate verlangen zijn naar iets 'wat blijft'. We kennen de dieren natuurlijk niet echt van binnenuit en het is in principe dan ook niet helemaal uitgesloten dat ook zij, op een voor ons onwaarneembare manier, door dit verlangen zouden worden gedreven. Maar naar alle uiterlijke gedragingen gemeten zien ze er niet zo desperaat uit als wij. Wanneer ze geen honger of kou hebben, niet in hun bestaan worden bedreigd en volop gelegenheid hebben tot paren zien ze er perfect tevreden uit, terwijl het er bij de mens soms op lijkt alsof dan pas de Grote Onrust begint. Komt het door ons sterker ontwikkelde geheugen, door onze levendige verbeelding, door ons doordravende verstand of door ons haast grenzeloze vermogen tot verveling - wie zal het zeggen? Feit bijft dat we permanent op zoek zijn naar iets anders dan wat ons gegeven is: van wat voorbij is willen we dat het blijft, van wat moet komen willen we dat het er al is, en dat het nooit voorbij zal gaan. Verdriet en verlangen, dat is de mens ten voeten uit.'

(uit 'Wat blijft', essay uit 2007 van Patricia De Martelaere)

De liefde is een gevaar

"De liefde is een gevaar. Of toch voor mij: niet zo lang geleden heb ik aan mezelf moeten toegeven dat ik een "affectieve verslaafde" ben. Zoals junks verslaafd zijn aan drugs, gokken of drank, was ik aan genegenheid en liefde verslingerd. Ironisch genoeg waren de mannen op wie ik terugviel, wél vaak aan drugs, drank of leugens verslaafd. Ik ben vaak om de tuin geleid. (...) En als ik op een toffe, lieve man viel, verveelde ik me direct: er moesten problemen zijn en anders saboteerde ik de relatie zélf wel. (...) Ik heb het opgegeven om liefdesgeluk te vinden. (...) Liever gelukkig alleen dan miserabel tesamen. Het hóeft voor mij ook niet meer, zo'n relatie: dat model wordt fel overschat. Met iemand samenwonen is in de praktijk heus niet zo'n pretje: als je man 's morgens uit zijn mond ruikt, snurkt of je wil allebei naar een ander tv-programma kijken, blijft er van dat ideale liefdesbeeld weinig over."
(Dani Klein in De Morgen)

En dan een jonge stem:

"Mijn tante Mouche zei me: 'Al dat gedoe over de liefde is overroepen, je moet elkaar begrijpen.' Daar ben ik het mee eens. Liefde is begrip en respect."
(Siska Schoeters in dezelfde krant)

Huiselijke genoegens

Minnaar

Van je eerste tot je laatste lichaam,
liefste, laat mij al de minnaars zijn.
Eerst de jonge danser, zacht en eenzaam,
die je speeksel zoekt en drinkt als wijn.

Later de gevreesde die zijn mieren
jaagt van hoer tot hoer, tot onze schade.
Soms de sterke met verstilde spieren,
hemelsbreed van blijdschap en genade.

Laatst de vader die het zaad zal dragen
van je vrucht de vruchteloze pijn,
en aan al je lichamen zal vragen:
liefste, laat mij de geliefde zijn.


(Vijfde gedicht voor Maria Magdalena - Paul Snoek)

Icarus

Ik had jou, mijn Icarus, innig lief.
Maar hoe kon ik weten dat ik jouw zon was,
waardoor je telkens neerviel nadat we samen waren?
Toen viel ook mijn nacht.
(N.N.)