'Een van de diepste bekommernissen waardoor de mens zich onderscheidt van het dier zal wel zijn desperate verlangen zijn naar iets 'wat blijft'. We kennen de dieren natuurlijk niet echt van binnenuit en het is in principe dan ook niet helemaal uitgesloten dat ook zij, op een voor ons onwaarneembare manier, door dit verlangen zouden worden gedreven. Maar naar alle uiterlijke gedragingen gemeten zien ze er niet zo desperaat uit als wij. Wanneer ze geen honger of kou hebben, niet in hun bestaan worden bedreigd en volop gelegenheid hebben tot paren zien ze er perfect tevreden uit, terwijl het er bij de mens soms op lijkt alsof dan pas de Grote Onrust begint. Komt het door ons sterker ontwikkelde geheugen, door onze levendige verbeelding, door ons doordravende verstand of door ons haast grenzeloze vermogen tot verveling - wie zal het zeggen? Feit bijft dat we permanent op zoek zijn naar iets anders dan wat ons gegeven is: van wat voorbij is willen we dat het blijft, van wat moet komen willen we dat het er al is, en dat het nooit voorbij zal gaan. Verdriet en verlangen, dat is de mens ten voeten uit.' (uit 'Wat blijft', essay uit 2007 van Patricia De Martelaere)
Posts
