Rafaela, 2008, inkt op papier
Het waren fluisteringen. Sissende sussende stemmen in het hoofd. Déjà-vu en déjà-entendu, maar toch weer anders. Helemaal anders. Heel vertrouwd. Voor één keer niet benauwend. Ze droomde zich een man. Een kwetsbare krijger. Antiek doch zonder sleet op de kwajongensziel. Een sentimental old fool. Een bronstige beggar for love. Toevallig had ze die liefde op overschot. Ze goot het in zijn hoofd vol weemoed, in zijn schoot vol onvoltrokken genot. En hij sprak: "Zwijg stil mijn mooi lief, mijn warme vrouw, mijn zacht aanbedene. Ik ben hier waar ik behoor. Een Odysseus terug op Ithaka...". Ze nestelde zich met graagte. Op zijn eiland waar zelfs kindergekweel een zweem van wellust heeft.
Posts
