vrijdag 26 augustus 2011
Some more polyamory wisdom
Indeed, the romance myth is focused on scarcity: There is only one person out there for you!!! You need to find someone to marry before you get too old!!!! The sexual exclusivity rule is focused on scarcity, too: each person only has a certain amount of attention or attraction or love or interest, and if any of it goes to someone besides their partner their partner must lose out. We don’t generally apply this rule to other relationships—we don’t assume that having two kids means loving the first one less or not at all, or having more than one friend means being a bad or fake or less interested friend to our other friends. We apply this particular understanding of scarcity to romance and love, and most of us internalize that feeling of scarcity pretty deeply. (...)
A lot of the things I’m writing here go to the basic notion of what we think loving other people is about. Is it about possessing them, finding security in them, having all our needs met by them, being able to treat them in any way and still having them stick around? I hope not. What I hope that love is—whether platonic, romantic, familial, or communal—is the sincere wish that another person have what they need to be whole and develop themselves to their best capacity for joy or whatever fulfillment they’re seeking. (...)
No matter how much we love and want and adore and are hot for our partners, we also experience desire outside that dyad, and the myth of romance (one person out there for each of us, find them, love them, buy things with them and you’ll be happy forever), which we’re all drilled with from birth ’til death, makes this knowledge terribly threatening. So the point, for me, becomes recognizing that commitment and love and interest in someone else’s well being does not necessarily include a deadening of all sexual desire for other people, or trying to unlearn the belief that it does. The point for me is to create relationships based on deeper and more real notions of trust. So that love becomes defined not by sexual exclusivity, but by actual respect, concern, commitment to act with kind intentions, accountability for our actions, and a desire for mutual growth. (...)
I’ve been disturbed to see dynamics emerge where people create the new poly norm and then hate themselves if they cannot live up to it. If they are not perfect at being non-jealous, non-threatened, and totally delighted by their partners’ exploits immediately then they have somehow failed. I have felt this way myself. Frustrated at how my intellect can embrace this approach to sex and yet my emotional reaction is sometimes enormous and undeniably negative. At times, this has become a new unachievable perfection I use to torture myself, embarrassed even to admit to friends how awful I feel when overcome by jealousy, and becoming increasingly distant from partners as I try to hide these shameful and overwhelming feelings.
This doesn’t seem like the radical and revolutionary practice I had hoped for. In fact, it feels all too familiar, like the other traumas of growing up under capitalism—alienation from myself and others, constant insecurity and distrust and fear, self-hatred and doubt and inadequacy. I do not have a resolution for this dilemma. I only have hopes, for myself and others, and lots of questions. How do I recognize the inadequacy of the romance myth while acknowledging its deep roots in my emotional life? How do I balance my intellectual understandings with my deep-seated emotional habits/expectations? It seems like the best answer to all of this is to move forward as we do in the rest of our activism, carefully and slowly, based on our clearest principles, with trust and a willingness to make mistakes. The difficulty of having open relationships should not be a reason not to try it, but it should be a reason not to create new punishing norms in our communities or in our own minds. We’ve done difficult things before. We struggle with internalized oppressions, we chose to live our lives in ways that our families often tell us are impossible, idealistic or dangerous, and we get joy from creatively resisting the limits of our culture and political system that are both external and part of our own minds."
http://makezine.enoughenough.org/newpoly2.html
A lot of the things I’m writing here go to the basic notion of what we think loving other people is about. Is it about possessing them, finding security in them, having all our needs met by them, being able to treat them in any way and still having them stick around? I hope not. What I hope that love is—whether platonic, romantic, familial, or communal—is the sincere wish that another person have what they need to be whole and develop themselves to their best capacity for joy or whatever fulfillment they’re seeking. (...)
No matter how much we love and want and adore and are hot for our partners, we also experience desire outside that dyad, and the myth of romance (one person out there for each of us, find them, love them, buy things with them and you’ll be happy forever), which we’re all drilled with from birth ’til death, makes this knowledge terribly threatening. So the point, for me, becomes recognizing that commitment and love and interest in someone else’s well being does not necessarily include a deadening of all sexual desire for other people, or trying to unlearn the belief that it does. The point for me is to create relationships based on deeper and more real notions of trust. So that love becomes defined not by sexual exclusivity, but by actual respect, concern, commitment to act with kind intentions, accountability for our actions, and a desire for mutual growth. (...)
I’ve been disturbed to see dynamics emerge where people create the new poly norm and then hate themselves if they cannot live up to it. If they are not perfect at being non-jealous, non-threatened, and totally delighted by their partners’ exploits immediately then they have somehow failed. I have felt this way myself. Frustrated at how my intellect can embrace this approach to sex and yet my emotional reaction is sometimes enormous and undeniably negative. At times, this has become a new unachievable perfection I use to torture myself, embarrassed even to admit to friends how awful I feel when overcome by jealousy, and becoming increasingly distant from partners as I try to hide these shameful and overwhelming feelings.
This doesn’t seem like the radical and revolutionary practice I had hoped for. In fact, it feels all too familiar, like the other traumas of growing up under capitalism—alienation from myself and others, constant insecurity and distrust and fear, self-hatred and doubt and inadequacy. I do not have a resolution for this dilemma. I only have hopes, for myself and others, and lots of questions. How do I recognize the inadequacy of the romance myth while acknowledging its deep roots in my emotional life? How do I balance my intellectual understandings with my deep-seated emotional habits/expectations? It seems like the best answer to all of this is to move forward as we do in the rest of our activism, carefully and slowly, based on our clearest principles, with trust and a willingness to make mistakes. The difficulty of having open relationships should not be a reason not to try it, but it should be a reason not to create new punishing norms in our communities or in our own minds. We’ve done difficult things before. We struggle with internalized oppressions, we chose to live our lives in ways that our families often tell us are impossible, idealistic or dangerous, and we get joy from creatively resisting the limits of our culture and political system that are both external and part of our own minds."
http://makezine.enoughenough.org/newpoly2.html
A new look on polyamory
"Polyamory is sometimes compared to swinging. But if they are so similar, why are there so many swingers and so few polyfolk? To outsiders, both seem based on similar elements of open sexuality, yet the lifestyle gang can fill entire Las Vegas hotels with their conventions, while polyfolk count it as a big success if there are even a hundred people at one of their conferences.
The difference, I feel, is the challenge of self-determination. Very broadly stated, swingers buy into a new set of externally generated rules to enjoy a new form of recreational activity. That is, they simply trade the mainstream rules for the lifestyle rules. By contrast, the poly way is to make up one's own rules, internal to the specific relationship in question, to create a new way of structuring deep aspects of one's life. (These are broad generalizations. I know many people in the swing scene who take it deeper, and many polys who don't. But for this broad discussion, I feel these generalizations are basically valid.)
This is relevant because it is far easier to buy in to a new set of external rules than to take full responsibility for the self-examination and honest discussion necessary to create your own. So it's logical that there are far fewer polyfolk than swingers. The poly ideal is that all interested parties sit down and co-create the rules they want to live by, personally and between themselves. This is worthwhile, but it's not easy, and most people are unwilling to do the tough self-examination and open-hearted negotiation it demands.
Even more, most people are unwilling to take the necessary personal responsibility for creating a successful outcome. With some other paradigms, people accept external rules as provided. This lets them blame any failures on the external rules. But polyamory is where you write your own rules, so "the buck stops here", because "here" is where the framework got set up in the first place."
http://ejhs.org/volume14/NoSuch.htm
The difference, I feel, is the challenge of self-determination. Very broadly stated, swingers buy into a new set of externally generated rules to enjoy a new form of recreational activity. That is, they simply trade the mainstream rules for the lifestyle rules. By contrast, the poly way is to make up one's own rules, internal to the specific relationship in question, to create a new way of structuring deep aspects of one's life. (These are broad generalizations. I know many people in the swing scene who take it deeper, and many polys who don't. But for this broad discussion, I feel these generalizations are basically valid.)
This is relevant because it is far easier to buy in to a new set of external rules than to take full responsibility for the self-examination and honest discussion necessary to create your own. So it's logical that there are far fewer polyfolk than swingers. The poly ideal is that all interested parties sit down and co-create the rules they want to live by, personally and between themselves. This is worthwhile, but it's not easy, and most people are unwilling to do the tough self-examination and open-hearted negotiation it demands.
Even more, most people are unwilling to take the necessary personal responsibility for creating a successful outcome. With some other paradigms, people accept external rules as provided. This lets them blame any failures on the external rules. But polyamory is where you write your own rules, so "the buck stops here", because "here" is where the framework got set up in the first place."
http://ejhs.org/volume14/NoSuch.htm
maandag 22 augustus 2011
vrijdag 19 augustus 2011
Het niets
"Het is het verlangen dat de mens gevoelig maakt voor zwendel, hem er zelfs naar doet uitzien. Sommige zwendel vermomt zich als kunst, andere als filosofie, weer andere als religie of als wetenschap, de zwendel die nog meer dan religie ervan overtuigd is boven alle zwendel uit te kunnen stijgen. Ook politiek is voor alles een komedie van bedriegers en bedrogenen.
Wij doen er goed aan de zwendel serieus te nemen, niet alleen op te vatten als iets wat ontmaskerd en bestreden dient te worden. Deze zwendel is alles wat er is. Wie deze zwendel niet wil, wil het niets."
(Arnon Grunberg in DS)
Wij doen er goed aan de zwendel serieus te nemen, niet alleen op te vatten als iets wat ontmaskerd en bestreden dient te worden. Deze zwendel is alles wat er is. Wie deze zwendel niet wil, wil het niets."
(Arnon Grunberg in DS)
donderdag 18 augustus 2011
Rebel
Het zou wel eens kunnen dat voor deze generatie vrouwen (én mannen) de uitdaging niet zit in het zich loswrikken van het gezin - want elke overjaarse puber met een dertigers- of midlifecrisis jaagt momenteel zijn allerindividueelste droom na - maar precies in het tegenovergestelde: het warmhouden van het nest. Dat is heden pas rebels.
dinsdag 16 augustus 2011
maandag 15 augustus 2011
Wartaal en wollen penissen
"Als we goed functionerende gemeenschappen willen, mogen we niet naïef zijn over onze aard. We moeten volkomen aanvaarden hoe diepgeworteld onze destructieve, antisociale neigingen zijn. We zouden feesten en losbandigheid niet naar de marge moeten verbannen, waar ze door de politie worden afgehandeld en door commentatoren verfoeid. Minstens eenmaal per jaar zouden we chaos ruim baan moeten geven, tijdens gelegenheden die ons voor korte tijd vrijstellen van de twee dwingendste voorschriften in het leven van seculiere volwassenen: redelijk en trouw zijn. Op die momenten zou het toegestaan moeten zijn om wartaal uit te slaan, wollen penissen voor te binden en de hele nacht vrolijk te gaan feesten en copuleren met willekeurige vreemden, om de volgende morgen terug te keren naar onze partner, die zelf iets gelijkaardigs heeft gedaan, waarbij beide partijen weten dat het niets persoonlijks was, dat het door het Narrenfeest kwam."
(uit 'Religie voor atheïsten' van Alain de Botton)
Anders gezegd: voor elk gehuwd stel op elke huwelijksverjaardag een vrijgezellenfeest...
(uit 'Religie voor atheïsten' van Alain de Botton)
Anders gezegd: voor elk gehuwd stel op elke huwelijksverjaardag een vrijgezellenfeest...
zondag 14 augustus 2011
Chaos
"Ik wilde schetsen hoe wij momenteel in ons dagelijkse leven, althans in de westerse wereld, omringd worden door de media, door de kunsten en door de extreme vloed van informatie. We worden iedere dag opnieuw met zoveel fundamentele thema's en problemen geconfronteerd. Het is eigenlijk krankzinnig dat wij er nog in slagen om een relatief rustig leven te leiden en niet te bezwijken onder het gewicht van alle kwesties waarmee wij constant gebombardeerd worden. (...) De afgelopen maanden is mijn leven een soort puinhoop geweest, maar toch slaag ik erin om iets dat op een dagelijks leven lijkt te leiden. Op een of andere manier lijkt ons dat te lukken. We worden 's morgens wakker en maken een soort, een soort constructie om de totale chaos en de complete mess te beheersen, die ons leven in post-postmoderne tijden geworden is. Ik vind het eigenlijk fascinerend dat wij ons op specifieke zaken kunnen focussen, dat we nog beslissingen kunnen nemen en keuzes kunnen maken. Die vaststelling levert in feite de energie waar de hele film op drijft."
(Tom Tykwer in De Morgen)
(Tom Tykwer in De Morgen)
Driehoek
"Het verhaal van Drei is in feite heel eenvoudig: twee mensen en dan duikt er een derde persoon op. Ze worden verliefd. Het verrassende is niet zozeer dat Hanna en Simon allebei verliefd worden op Adam, maar wel dat ze toch nog van elkaar blijven houden. Dat zoiets mogelijk is vind ik eigenlijk zelf het meest relevante aspect van de film. Want volgens de maatschappij moet er in dergelijke omstandigheden een keuze gemaakt worden: het is een of/of-situatie. Maar deze film laat zien dat er misschien nog andere mogelijkheden zijn."
(Tom Tykwer in De Morgen)
(Tom Tykwer in De Morgen)
Piek
"Als je beroemd bent en alles gaat goed, dan heb je veel vrienden en zijn er veel mensen die je vriend willen worden. Daar moet je erg voor oppassen. Ik heb dat gelukkig altijd goed weten te managen. Het is belangrijk voor mij om mijn vrienden om me heen te hebben, maar dan wel de juiste vrienden. Dat ontspant me. Het zorgt er ook voor dat ik met beide benen op de grond blijf. Hoe hoger je komt, hoe dieper je kunt vallen."
(Andy Schleck in Playboy)
(Andy Schleck in Playboy)
Amputatie
"Vreemdgaan blijft als een amputatie. Je kunt best verder na een amputatie, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Of zie het als een kruik: die kun je lijmen maar je blijft die barsten zien en hij zal misschien minder lang water houden. Ik geloof mensen niet als ze zeggen dat ze er beter uit zijn gekomen."
(Goedele Liekens in Playboy)
(Goedele Liekens in Playboy)
Optimist
"Die faalangst heb ik nog steeds. Als ik twee concerten op een dag speel, crash ik na één show: ik maak mezelf wijs dat ik dezelfde energie niet kan opbrengen voor beide concerten. In mijn ogen verknoei ik dat tweede concert dan helemaal. Verschrikkelijk. Maar achteraf dwing ik mezelf om weer recht te krabbelen - ik ben een te onverbeterlijke optimist om mezelf te verliezen in angst."
(Lara Chedraoui - Intergalactic Lovers)
(Lara Chedraoui - Intergalactic Lovers)
Escape
"Geef toe, samenleven met mensen van vlees en bloed is niet altijd een pretje. In de eerste maanden nemen de hormonen en de vlinders in de buik nog de bovenhand, maar de daaropvolgende vijftig jaar van 'wat eten we vanavond' en 'heb jij het belastingformulier al ingevuld' kunnen soms verdomd lastig zijn.
Dan geeft Twitter en de 'liefde' van duizenden naamloze avatars meer voldoening. Die volgers vallen je niet lastig met vervelende vragen en zijn al lang blij wanneer je nog eens een grappig filmpje post (...)."
(Grace Dent in The Guardian)
Dan geeft Twitter en de 'liefde' van duizenden naamloze avatars meer voldoening. Die volgers vallen je niet lastig met vervelende vragen en zijn al lang blij wanneer je nog eens een grappig filmpje post (...)."
(Grace Dent in The Guardian)
donderdag 11 augustus 2011
Maman Rêveuse
'Maman Rêveuse', eerste beeldmateriaal voor 'Gezegend Zij'
(Uitgeverij Van Halewyck, januari 2012)
donderdag 4 augustus 2011
Te veel
"Als er sprake is van een crisis, is er een communicatiecrisis. Er zijn te veel sprekers, te veel schrijvers, te veel bellers, sms'ers, chatters, twitteraars, allemaal kleine dictators, en allemaal willen ze laten weten - wat eigenlijk? Dat ze bestaan, om te beginnen. 'Hallo, met mij even.' En dan komt het. Te veel mensen laten ongevraagd weten wat ze denken en wat ze doen, wat ze willen en zullen, wat ze wouden en wat ze zouden, iedereen ontvouwt zijn plannen, iedereen toont zijn kunnen, zijn goede wil, zijn kwade wil, iedereen wil het laten zien, iedereen gooit het eruit, legt het op tafel, kwakt het in je gezicht. Maar waar zijn de lezers, de kijkers, de luisteraars? Wie moet dat allemaal aanhoren, aanschouwen, ondergaan? Zonder luisteraars kan er ook geen onderscheid meer worden gemaakt, is alles even belangrijk geworden. Er is niemand die nog tegenspreekt. Iedereen braakt zijn eigen verhaal uit."
(uit een essay van Thomése, DS 30 juli 2011)
(uit een essay van Thomése, DS 30 juli 2011)
woensdag 3 augustus 2011
Just another way to look at marriage
'Marriages are just two scapegoats send out by two families to reproduce each other... The battle is which one it will be."
(Whitaker, cited in Neill & Kniskern)
(Whitaker, cited in Neill & Kniskern)
Delusions lost
"All are lunatics, but he who can analyze his delusions is called a philosopher."
(Ambrose Bierce)
(Ambrose Bierce)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
