Zieneres

Being able to read people's minds is not always a pleasure.

De heiligheid van het menselijke

"Met mijn man had ik echt een geweldig huwelijk. Ik was heel erg gelukkig met hem. Hij was huisman en zorgde voor de kinderen. En daardoor heb ik ook altijd zo ontzettend hard kunnen werken. Omdat je een thuisbasis hebt, die loopt. Het eten stond op tafel als ik thuiskwam. Hij was gewoon mijn rem, mijn stuur, mijn coach en mijn steun en toeverlaat. Eigenlijk was hij veel meer mijn echte 'ik' dan ikzelf. Ik verzorgde de buitendienst. En hij verzorgde de binnendienst. Dus ook mijn binnendienst.
Toen hoorden we dat hij kanker had. Een vorm die je kunt behandelen, maar niet genezen. Nog twee jaar heb ik gewerkt. En toen werd hij zieker en zieker. Toen heb ik besloten om te stoppen. En dat was het eerste wat afstierf, mijn identiteit als Marijke Mulder. Het merk stopte, ik was niet meer de succesvolle zakenvrouw, dat deed er niet meer toe. Ik ging mijn man bijstaan, die dood zou gaan. Dat was een verschrikkelijk zwaar proces. Ik kon niet meer bij hem terecht. Hij trapte niet meer op mijn rem. Hij stuurde niet meer, hij verzorgde de binnendienst niet meer. Dat moest ik helemaal zelf gaan doen. Dat waarmee ik me het meest identificeerde, mijn man en mijn beroep, moest ik loslaten."
(...)
"Hij is vier jaar ziek geweest, en in die jaren ben ik ook doodgegaan, vanaf het moment dat ik stopte met mijn werk en het onontkoombare zichtbaarder en zichtbaarder werd. Hij werd steeds dunner, we gingen apart slapen. De lichamelijkheid verdween, want zijn lichaam verdween. Wat blijft er dan over? De geestelijkheid, dat wat je in essentie bent. Wat je dus niet ziet, maar waarvan je weet dat het er is. Op het moment van overlijden was ineens die dragende kracht. Je kunt het gewoon niet verwoorden, maar je voelt dat je niet alleen bent. Dat het voorbij dit lichaam en voorbij dat 'ikje' gaat. Het doet zich voor zoals het zich moet voordoen. En dat vind ik zo ongelofelijk. Het leven gaat vanzelf. Je hoeft eigenlijk alleen maar achterover te leunen, dat heb ik ervaren toen hij stierf. Ik hoefde helemaal niets te doen. Er was een wijsheid die ons omringde. Daar kan je alleen nog maar in respect bij stilstaan. In die stilte en in die afwezigheid zit nou precies die aanwezigheid die in ons zit maar dat wist ik toen nog niet. Want je zoekt het altijd maar buiten je ziel.
Ik heb de heiligheid van het menselijke gevoeld. Het goddelijke in dat menselijke. Een groot mysterie. Het sterfmoment van mijn man is het grootste cadeau dat hij mij ooit heeft kunnen geven. Toen heeft hij zijn ultieme leven laten zien. Is dat niet paradoxaal?"

(fragment uit 'In stilte', Mirjam van Biemen in gesprek met Marijke Mulder, een mederetraitante bij Advaita op Schiermonnikoog)

That weakness of noble, beautiful people

Once he wrote in a letter: "When the soul and the heart can no longer bear the burden, the lungs take over one half of it, so that the weight will at least be evenly distributed." That is how it was with his ilness. It gave him an almost miraculous delicacy and a frighteningly uncompromising intellectual refinement.

As a human being, however, he pushed all his fear of life onto his illness. He was shy, timid, gentle, and kind, but he wrote gruesome and painful books. He saw the world as full of invisible demons, who tear apart and destroy defenseless people. He was too clear-sighted and too wise to be able to live; he was too weak to fight, he had that weakness of noble, beautiful people who are not able to do battle against the fear of misunderstandings, unkindness, or intellectual lies.

Such persons know beforehand that they are powerless and go down in defeat in such a way that they shame the victor. He knew people as only people of great sensitivity are able to know them, as somebody who is alone and sees people almost prophetically, from one flash of a face. He knew the world in a deep and extraordinary manner. He was himself a deep and extraordinary world.

(Mooie woorden over Franz Kafka, in dit obituarium van Milena Jesenská, zijn laatste liefde)

A(r)mour

"A man doesn't have to be macho to be masculine. In fact, I would say the opposite. There is nothing more attractive than a man who doesn't need to dominate a woman to exist. These are the real modern knights in shining armour."

(Isabella Lenarduzzi)

The tension

“I believe – I know – that writers need solitude, and seek alienation of a kind every day of their working lives (And remember, they are not even aware when and when not they are working…)
Powers of observation heightened beyond the normal imply extraordinary disinvolvement; or rather the double process, excessive preoccupation and identification with the lives of others, and at the same time a monstrous detachment. For identification brings the superficial loyalties (that is, to the self) of concealment and privacy, while detachment brings the harsher fidelities (to the truth about the self) of revealment and exposure. The tension between standing apart and being fully involved, that is what makes a writer. That is where we begin…As unconscious eternal eavesdroppers and observers, snoopers, nothing that is human is alien to the imagination and the particular intuition to which it is a trance-like state of entry…A writer sees your life as you do not…"

(Nadine Gordimer & tip of the hat to Sabine)

Ware liefde (of ook wel polyamorie)

"We zijn tien jaar samen en we worden geconfronteerd met de pijnpunten en uitdagingen die onontkoombaar zijn in lange relaties. Veertigers hebben relaties waar de rek wat uit is. Daar moet je mee omgaan. En ik heb beseft dat ik zelf kan kiezen hoe ik dat wil doen, los van wat de goegemeente dicteert. Vroeger dacht ik te veel voor de ander: oei, dat zal ik maar niet doen, want dat zal hij niet prettig vinden. Op een bepaald moment heb ik gewoon gezegd hoe ik het eigenlijk graag wilde. Dat kwam hard aan. Maar die eerlijkheid maakt wel hele goeie gesprekken mogelijk, en van daaruit kun je verder bouwen. Uiteindelijk hebben we beslist die vrijheid in te gaan. Ik hoef me niet meer in het duister te begeven, het licht mag altijd aan. (...)
Een derde in een relatie binnenbrengen helpt op een bepaalde manier. Want dan moet je je pas echt tot elkaar verhouden. Met zijn twee op de bank zitten zeggen hoe leuk je mekaar vindt, is makkelijk. Je ziet steeds meer mensen terugplooien op een radicaal conservatief macho-idee: 'als mijn lief mij bedriegt, stop ik ermee'. Dan denk ik: is dat nu zo erg? Gaat liefde dan alleen maar om eergevoel? De ander, de derde, is niet bedreigend. Ik heb met mijn lief ook zoiets meegemaakt, dat hoort bij het leven. Wij wilden niet dat het een taboe zou zijn. Makkelijk was dat allemaal niet, maar uiteindelijk heeft het onze relatie zelfs verdiept. Daar ben ik heel blij om. (...) Met de keuze voor vrijheid dringen allerlei vragen zich op. Komt er na een derde ook een vierde, en een vijfde? En kan dat dan? En gaat mijn gevoel voor een derde niet ten koste van de liefde voor mijn partner? Wellicht niet, de liefde voor je tweede kind is ook niet minder dan voor je eerste. Maar hoe bewaar je als koppel je intimiteit nog, in zo'n geval? (...)
Iedereen moet zijn keuzes maken, maar ik wil de dingen aangaan. Waarom zou je om elke bedreiging heen lopen? Het is een kwestie van vertrouwen hebben en elkaar loslaten. Als dat in alle openheid gebeurt, en met respect, voedt dat de liefde alleen maar. Daar ben ik achter gekomen. (...)
Als de liefde na jaren wat minder fantastisch is, wil ik niet zeggen: nu ben ik weg. Ik wil die brug over... In de tekst zeg ik: 'Ons huwelijk is niets anders dan een mislukte scheiding'. Waarop Sara zegt: 'dat is een mooie definitie van ware liefde."

(acteurs Sara De Roo en Steven Van Watermeulen in De Morgen, zaterdag 5 feb 2011)

Humble III

Vriendschap is iets wat stapvoets en door jarenlange rijping groeit, geen holle klikbeweging zoals media als Facebook ons doen geloven.